کابل‌کشی؛ از بنیان! (قسمت اول: آشنایی با انواع کابل)

سلام!

دوباره بازگشتیم به دنیای شیرین IT، قسمت «شبکه». امروز می‌خوایم درمورد اصلی‌ترین جزء شبکه‌های کامپیوتری، یعنی کابل‌های شبکه صحبت کنیم.

خیلی حاشیه نمی‌ریم، توضیح زائد هم نمی‌دم. مستقیم می‌ریم سر اصل مطلب!

اگه تا حالا از نزدیک به کابل‌های شبکه نگاه انداخته باشید، می‌بینید که سوکتی (شما بخونید کانکتور/ Connector) شبیه سوکت تلفن داره؛ امّا بزرگ‌تر! کاملاً درسته! اصولاً این دست از کانکتورها، با کد RJ شناخته می‌شن. به این صورت که کانکتورهای 4 پین (که برای اتصال گوشی تلفن به دستگاه مادر استفاده می‌شه) با نام RJ9، کانکتورهای 6 پین (که برای اتصال سیم تلفن به خودِ دستگاه مادرِ تلفن استفاده می‌شه) با نام RJ11 و کانکتورهای 8 پین (در در دنیای شبکه کاربرد دارن) با نام RJ45 شناخته می‌شن. این هم عکسش:

این از کانکتور! امّا می‌ریم سر وقت کابل!

کابل شبکه از چهار جفت سیم به هم تابیده درست شده؛ یعنی جمعاً هشت تا سیم مسی با روکش پلاستیکی که البته رنگ‌بندی مخصوص خودش رو داره: نارنجی، سفید-نارنجی، سبز، سفید-سبز، آبی، سفید- آبی، قهوه‌ای و سفید- قهوه‌ای. (حالا جلوتر بیشتر در مورد‌شون مینویسم)

همون‌طور که می‌دونید، کابل شبکه وظیفه‌ی انتقال داده‌های  دیجیتال رو بر عهده داره. در طول مسیر، این داده‌ها اگه در معرض جریان‌های الکترومغناطیسی یا حتی جریان برق قرار بگیرن، دچار اختلال و «نویز» می‌شن. برای این‌که این اتفاق نیفته، از «شیلد» یا «فویل» استفاده می‌کنن:

حالا اگه می‌خواید بدونید که شیلد و فویل چی هست، با ما همراه باشید: