کابل کشی؛ از بنیان! (قسمت دوم: داکت کِه بود و چه کرد، با رسم شکل توضیح دهید!)

سلام دوباره پس از مدت‌ها دوری!

هنوز زنده‌ام و مبتلا به کرونا نشده‌م!

قسمت قبلی در خصوص انواع کابل‌ها و کابل مناسب برای شبکه‌مون صحبت کردیم. امروز می‌خوایم در خصوص «داکت‌ها» حرف بزنیم.

سؤال اول: داکت چیست؟

پاسخ: داکت این است:

به این بیلبیلَک‌های پلاستیکی که کابل‌ها رو از داخل‌شون رد می‌کنیم، داکت (Duct) می‌گن؛ به همین راحتی!

این داکت‌ها اندازه‌های مختلفی دارن که بر حسب تعداد کابل‌ها و نوع کابل‌هایی که می‌خوایم استفاده کنیم، از اندازه‌ی مناسب استفاده می‌کنیم. برای مثال: توی داکت 2*2 که عرض و ارتفاعش 2 سانتی‌متر هست، شما می‌تونید 5 تا کابل Cat5e قرار بدید یا 3 تا کابل Cat6. پس حواس‌تون باشه که نوع کابل هم برای انتخاب سایز داکت مناسب، مهمّه.

برای این‌که صفحه‌ی اول شلوغ نشه، بقیه‌ش رو توی ادامه مطلب عرض می‌کنم:

مدیریت پهنای باند در فایروال

سلام!

احتمالاً همه‌تون این داستان رو شنیدید که شرکت «گوگل» در شرایط مساوی، اون فردی رو انتخاب می‌کنه که تنبل‌تر باشه! و دلیل انتخابش هم اینه که آدم‌های تنبل، همیشه برای انجام یه کار، راه‌های ساده‌تری رو پیدا می‌کنن! این نکته رو بگم که اگه من توی «سیلیکون وَلی» بودم، تا حالا مطمئناً توی گوگل استخدام شده بودم!

دوستانی که به عنوان ادمین شبکه توی شرکت‌های مختلف هستن، با موضوعی روبه‌رو هستن به نام «مدیریت استفاده از اینترنت» که هم شامل پهنای باند می‌شه، هم ساعت استفاده و هم حجم دانلود کاربران. برای مدیریت این قضیه، اکثراً از پلتفرمی به نام «کریو» استفاده می‌کنن. (احتمالاً اپلیکیشنش رو توی گوشی‌هاتون هم داشته باشید؛ به عنوان ف.ی.ل.ت.ر شکن!)

نحوه‌ی کارِ «کریو» به این صورته که روی لبه‌ی شبکه‌ی شما، ابزاری در اختیارتون می‌ذاره که می‌تونید با استفاده از اون، موضوعاتی که گفتم رو برای هر کدوم از کاربران مدیریت کنید.

راه‌اندازی این سیستم، یه کم کار داره که از حدّ حوصله‌ی من خارجه! برای همین هم دنبال یک راه‌حل جایگزین می‌گشتم که با مطالعه‌ی داکیومنت‌های فایروال شرکت «فورتی‌نِت/ FORTINET» تونستم این راه حل رو پیدا کنم! و امروز هم می‌خوام این قابلیت بسیار خوبِ فایروال «فورتی‌گیت» (فایروال‌های برند فورتی‌نِیت، تحت نام «فورتی‌گِیت/ FortiGate» تولید می‌شن) رو با شما به اشتراک بذارم.

پس با من همراه باشید:

کابل‌کشی؛ از بنیان! (قسمت اول: آشنایی با انواع کابل)

سلام!

دوباره بازگشتیم به دنیای شیرین IT، قسمت «شبکه». امروز می‌خوایم درمورد اصلی‌ترین جزء شبکه‌های کامپیوتری، یعنی کابل‌های شبکه صحبت کنیم.

خیلی حاشیه نمی‌ریم، توضیح زائد هم نمی‌دم. مستقیم می‌ریم سر اصل مطلب!

اگه تا حالا از نزدیک به کابل‌های شبکه نگاه انداخته باشید، می‌بینید که سوکتی (شما بخونید کانکتور/ Connector) شبیه سوکت تلفن داره؛ امّا بزرگ‌تر! کاملاً درسته! اصولاً این دست از کانکتورها، با کد RJ شناخته می‌شن. به این صورت که کانکتورهای 4 پین (که برای اتصال گوشی تلفن به دستگاه مادر استفاده می‌شه) با نام RJ9، کانکتورهای 6 پین (که برای اتصال سیم تلفن به خودِ دستگاه مادرِ تلفن استفاده می‌شه) با نام RJ11 و کانکتورهای 8 پین (در در دنیای شبکه کاربرد دارن) با نام RJ45 شناخته می‌شن. این هم عکسش:

این از کانکتور! امّا می‌ریم سر وقت کابل!

کابل شبکه از چهار جفت سیم به هم تابیده درست شده؛ یعنی جمعاً هشت تا سیم مسی با روکش پلاستیکی که البته رنگ‌بندی مخصوص خودش رو داره: نارنجی، سفید-نارنجی، سبز، سفید-سبز، آبی، سفید- آبی، قهوه‌ای و سفید- قهوه‌ای. (حالا جلوتر بیشتر در مورد‌شون مینویسم)

همون‌طور که می‌دونید، کابل شبکه وظیفه‌ی انتقال داده‌های  دیجیتال رو بر عهده داره. در طول مسیر، این داده‌ها اگه در معرض جریان‌های الکترومغناطیسی یا حتی جریان برق قرار بگیرن، دچار اختلال و «نویز» می‌شن. برای این‌که این اتفاق نیفته، از «شیلد» یا «فویل» استفاده می‌کنن:

حالا اگه می‌خواید بدونید که شیلد و فویل چی هست، با ما همراه باشید: